Publicacións

Mostrando publicacións coa etiqueta SALVATERRA DO MIÑO

Muíño de Rañe | GALICIA MÁXICA

Imaxe
Escondido e abandonado a beiras do río Tea se mal conservan os restos dun gran muíño que nun pasado non moi afastado debeu ter unha gran actividade e trasfega. Localízase na parroquia de Fornelos da Ribeira, en Salvaterra de Miño, a escasos metros do límite municipal divisorio de Ponteareas. Como moitos lugares localizámolo por casualidade, percorrendo a senda do río Tea que une Ponteareas con Salvaterra de Miño. Non localizamos ningunha información sobre el nin no momento a ninguén que nos achegase algunha aclaración, polo que pedimos que se alguén nos puidese achegar datos serían recibidos con gran satisfacción. Nin sequera sabemos o seu nome e por iso decidimos chamalo Muíño de Rañe pola súa localización a uns metros deste lugar da parroquia. A única nota é unha mención á derruida "acea" (presa) que vimos nomeada como "presa das Laxes ". Trátase dun gran edificio con aparencia de ter varias épocas construtivas. Desde unha basta cachotería de grand

Pesqueiras de Mon, Bucheira, Maximina e outras | GALICIA MÁXICA

Imaxe
O Miño, do mesmo xeito que outros grandes ríos galegos, foi desde sempre unha gran fonte de recursos, tanto económicos como de supervivencia, para unha gran parte da poboación que se apostaba nas ribeiras de este. O seu valor era incalculable e os seus recursos parecían inesgotables ata que chegou un século que truncou o devir natural do Miño. O século XX trouxo consigo a construción dunha multitude de xigantescas presas, grandes areneras e un considerable aumento da contaminación que cortaron en gran medida a vida do río. Pesqueira de Maximina Antes de que o nivel das augas cubríseo case todo a poboación aproveitaba a riqueza que o Miño brindábanos e unha das formas dese aproveitamento era a pesca do salmón ou a lamprea.. Para a súa pesca utilizábanse unhas construcións feitas con grandes bloques de pedra que se penetraban no río e que se denominaban "pescos" ou "pesqueiras". Antes dos encoros o Miño contaba con máis de 700 pesqueiras e despois da súa constru

Capela de San Gregorio (Ruínas) | GALICIA MÁXICA

Imaxe
"Finuleito", así escribían a primeira referencia histórica sobre a parroquia de Fiolledo alá polo ano 991. Esta terra de bo clima e bos cultivos foi aproveitada pola familia Avalle para a construción do Pazo dos Señores de Fiolledo, quen foi enviados a esta zona fronteiriza para impoñer as novas leis inquisitorias cara a finais do século XV. Contaban que a Casa de Fiolledo é "a sexta máis antiga dos solares de España". Séculos despois conta unha historia citada por Álvarez Limeses, autor de Xeografía Xeral do Reino de Galicia, que o pazo era centro de reunións carlistas e os realistas puxeron sitio á casa e prendéronlle lume. Con todo os asediados baleiraron os barrís de viño, cultivo tan estendido nestas comarcas e lograron apagalo. Non foi ata o ano 1882 cando faleceu o último señor de Fiolledo, D. José María Avalle e Pereira. Hoxe en día existen os restos privados da casa xunto ás ruínas da capela, pero pouco poderemos apreciar da súa antiga configuración. A époc

Sendeiro e muíños do río Mendo | GALICIA MÁXICA

Imaxe
O sendeiro do Río Mendo localízase integramente en Salvaterra de Miño e atravesa as parroquias de Leirado, Corzáns, Fiolledo e Oleiros. Aproveitouse a canalización de saneamento destas parroquias para a construción da senda que en ocasións é unha ancha pista e pola que está prohibido circular a vehículos salvo a propietarios. Durante o percorrido dun pouco máis de 6 km veremos varios muíños, algúns deles recuperados, áreas recreativas, pasarelas de madeira e formigón en forma de pontes, cultivos de vide e millo e un espeso manto natural en ambas as beiras que en ocasións atópase invadido por silvas e eucaliptos. Nós comezamos o percorrido na igrexa parroquial de Leirado e a escasos metros empezamos a senda que nos levará directamente ao pequeno río Mendo. É unha ruta sinxela, pois non existe pendente algunha e ademais non hai perda pois o traxecto discorre sempre á marxe do rego. Se vos apetece podedes desviarvos en Corzáns para ver a Porta da Inquisición que se trata dos restos dun an

Muíño dos Ramallás | GALICIA MÁXICA

Imaxe
No río Tea, pouco antes da súa desembocadura no Miño en Fillaboa, consérvanse os restos dun antigo muíño do século XIX que aproveitaba o abundante caudal do Tea para a moenda de gran. Localízase moi próximo do antigo camiño real de Ourense-Tui e o súa principal característica é o peto que se atopa encostado na mesma fachada xunto á porta principal. Baixo él podemos ver unha inscrición que marca o ano 1886 e diversas cruces que daban protección ao tan necesario muíño. En canto á súa tipoloxía non sabemos con exactitude se se trata dun muíño de dorna ou de tinalla, que é unha mestura dos de "canle" e "dorna". Estes últimos son comúns no norte de Portugal e coñécense varios casos nas zonas de Galicia limítrofes co Miño, como o caso de Salvaterra de Miño. Consta de dúas grandes canles de entrada e curiosamente tres "infernos" ou "grechas" en caso dos de dorna. É posible que uno deles sexa un aliviadoiro pois sobre o "tremiñado" non se aprec

Senda do Caselas - Tramo Entenza-Arantei | GALICIA MÁXICA

Imaxe
No río Caselas existen varios tramos habilitados como senllas nas súas beiras, do mesmo xeito que no río Landres, un dos seus afluentes. Aquí entre as parroquias de Entenza e Arantei, atopamos unha senda chaira que percorre un pequeno tramo do río onde poderemos ver varios muíños e diversos elementos etnográficos de interese. Pode ser realizada andando e mesmo en bicicleta, xa que o seu camiño é ancho e transitable. Atoparemos dous tramos seguidos, o da "Senda Fonte de Agüin-Ponte do Picado" que se localiza en Entenza (Salceda de Caselas), que conta con 1.300 m e remata no Muíño de Picado que mantén tres rodas e é o máis grande do concello de Salceda de Caselas, e o tramo de augas arriba que se sitúa xa na parroquia de Arantei (Salvaterra do MIño) e que conecta o Ponte dá Pereira e o Muíño da Salgada" e ten unha lonxitude total de 964 m. Dos muíños sabemos que xa algún era nomeado no catastro de Enseada do século XVIII e que traballaban todo o ano, aínda que non o facían